„Wie pani, jakie jest ulubione zajęcie normalnych ludzi? Osądzanie tych nienormalnych”. Sayaka Murata w „Dziewczynie z konbini” posługuje się językiem prostym, oszczędnym i precyzyjnym, co paradoksalnie pozwala jej dotknąć najbardziej złożonych kwestii: kondycji jednostki, relacji międzyludzkich oraz presji norm społecznych. Każde zdanie pełni funkcję, a jednocześnie każdy szczegół – czy to układ produktów na półce, czy rytm codziennej pracy, staje się nośnikiem znaczeń. Minimalizm językowy Muraty nie oznacza ubóstwa literackiego; przeciwnie, w tej prostocie kryje się ogrom subtelności i precyzji obserwacji. Codzienność, którą często ignorujemy, zostaje ukazana jako pełnoprawna scena egzystencjalna. Monotonia staje się narzędziem narracyjnym, które pozwala wniknąć w psychikę bohaterki oraz w przygniatającą strukturę społeczną, w której funkcjonuje. Budowanie powieści jest równie przemyślane.Fragmentaryczne sceny życia Keiko tj. przychodzenie do pracy, drobne interakcje, refleksje nad oczekiwaniami paranteli i społeczeństwa, tworzą rytmiczną mozaikę, w której powtarzalność nie jest ograniczeniem, lecz sposobem na wyostrzenie wrażeń i emocji. „Ludzie wchodzą z buciorami w życie każdego, kto odbiega od normy. Myślą, że mają prawo wiedzieć, co się dzieje”. Narracja prowadzona w pierwszej osobie sprawia, że czytelnik nie tylko obserwuje egzystencję bohaterki, ale niemal ją przeżywa. Każda rutynowa czynność staje się punktem styku między światem wewnętrznym a zewnętrznym. Powtarzalność rytuałów jest źródłem poczucia bezpieczeństwa dla postaci. Daje jej kontrolę nad światem, który w większości pozostaje niezrozumiały i chaotyczny. „Według mnie są dwa rodzaje ludzi dyskryminujących innych: ci, którzy pragną gardzić innymi, oraz ci, którzy bezrefleksyjnie powtarzają pogardliwe słowa, bo gdzieś je usłyszeli”. Najważniejsze w powieści jednak są wątki tożsamości, przynależności i alienacji. Keiko doświadcza świata jako osoba „nieprzystosowana” w sensie społecznym, ale Murata wskazuje, że jej odrębność nie jest defektem. To inny sposób bycia, który pozwala funkcjonować w świecie na własnych zasadach. Fascynujące jest, że zwykłe czynności, które większość ludzi uważa za banalne, stają się pełnoprawnym wymiarem jestestwa. Praca w Konbini, z jej rutyną i powtarzalnością, daje bohaterce strukturę i sens, stając się jednocześnie lustrem dla obserwacji otaczającego, zastanego świata.Murata nie dramatyzuje, nie moralizuje, nie ocenia; narracja jest spokojna, a jednocześnie niezwykle wnikliwa psychologicznie. Bohaterka, obserwując świat i siebie, pozwala czytelnikowi dostrzec, że sens istnienia nie musi być spektakularny ani społecznie aprobowany. Może kryć się w drobnych gestach, powtarzalnych rytuałach i uważnej obserwacji. Ta cisza, prostota i koncentracja na detalach sprawiają, że powieść jest jednocześnie minimalistyczna, głęboka i uniwersalna. Autorka peroruje również, że jednostka i społeczeństwo znajdują się w napięciu: świat zewnętrzny wymaga konformizmu, „normalności” i podporządkowania się regułom, podczas gdy świat wewnętrzny Keiko, uporządkowany przez rytuały i drobne gesty, jest autonomiczny. Ta równoległość dwóch światów, urzeka swoją prostotą i skutecznie zmusza do refleksji nad tym, czym jest prawdziwa wolność i jak wiele znaczenia kryje codzienny znój. W literackiej perspektywie powieść Muraty zachwyca także humorem, który jest zarówno subtelny, jak i nieoczywisty. Drobne absurdalne sytuacje, takie jak reakcje kolegów i rodziny, uwypuklają różnice między indywidualnym sposobem postrzegania świata a społecznymi oczekiwaniami. W tym napięciu między tym, co wewnętrzne, a tym, co zewnętrzne, Murata umieszcza swoje przesłanie: normalność to konstrukcja społeczna, a życie autentyczne wymaga odwagi do zaakceptowania własnej odmienności. „U ludzi patrzących na kogoś z góry szczególnie ciekawe są oczy. Niekiedy widać w nich strach przed sprzeciwem lub czujność, innym razem świecą wojowniczym blaskiem, jakby mówiły: „Masz inne zdanie, to wal śmiało, nie boję się”; kiedy ktoś gardzi nieświadomie, jego oczy otacza płyn, w którym widać ekstatyczną rozkosz zmieszaną z poczuciem wyższości – bywa nawet, że gałki oczne pokrywają się błyszczącą warstwą”.